Miss you, Papa
Sa katahimikan ng gabi, bumabalik sa aking alaala ang tinig at halakhak ng aming ama. Subalit higit pa sa alaala, tila may multo akong inaasam—ang pagkakataong muling makapiling siya. Ang aking multo ay hindi ang anino ng takot, kundi ang pangungulila na bumabalot sa aking puso. Sa bawat pagdapo ng hangin, sa bawat kaluskos ng dahon, iniisip kong siya’y muling darating, nakangiti, at yayakapin kami gaya ng dati. Ang aking multo ay ang pagnanais na maibalik ang oras, na maranasan muli ang kanyang gabay, at maramdaman ang init ng kanyang presensya. Ngunit tulad ng lahat ng multo, nananatili lamang ito sa pagitan ng panaginip at pag-asam—hindi mahahawakan, ngunit laging nadarama.
Comments
Post a Comment